AZUL

 

 

 

 

azuis azuis

(2018-19)

 

 

 

José María Torres Morenilla

 

 

 

 

 

 

Que felices os mozos veñen
¡Con tantas nenas!
tocar as gaitas suaves
as pandeiras, o tamboril,
os charrascos as tarrañolas,
que doce o mar de aquí,
dos azuis azuis,
os campos e os consellos,
Bailando un co outro,
agrupados en cortesías,
conchabados, tan bos,
cos seus vestidos de festa,
pellizcos no aire
e voltas de
alegría.
 

 

 

Sei que na marea profunda o mar
nos seus cristais, o sol observaba, asombrado e roto,
que me miraches coma unha cara ardente
tan feroz e contra o sol que ardeu
na miña cara, que é a túa, auténtica e veraz.

Ben, sei, fermosa, que o aire é a túa fragrancia
que a miña alegría me brota só escoitando o teu nome
que levas en min o home que me esconde
nun amor oculto, agora eu sei, en non sei onde,
sei tanto de ti, como túa alma.

 

 

 

A túa ilusión inclinouse contigo e parecías plácido
guiñaste coa luz dos ollos que sempre estaban dentro
e me sorriu, o teu sorriso era un vals de música sen precedentes,
eras unha pregunta íntima que sabías a resposta
e convidaste a rodar contigo ao volante do amor
Nunca o souben, entendo que son torpe por estas cousas,
entón recordo deles e o xeroglífico da túa invitación revela a súa verdade,
pero agora, séculos despois, cando o tempo se fai realidade,
o tempo é unha paisaxe nada andable, porque lle gusta todo o contrario,
Como podería dicilo, a túa pregunta está no aire
e o aire gusta que sexa o momento en que corre contra nós.

 

 

 

Camiño

 

 Camiño, camiño branco

onde morreu lui sa,

As rosas que ansiaban velas,

soa e verde, prau do mar,

vir agocháronse, e a miña

 perdeuse, camiño do lirio

da mauvada poesía,

entre penedos e verdades

perdéronse negramente

o luiz branca morói

et, do feu, as saudades

 

 

 

Oh miña terra, casa navegante,
Ah, a miña vida, perdida sen ti
o meu corazón está lonxe e abrido,
brida rota, destino dun amante,
O pote da montaña enterra a fronteira.
Lonxe e a vida son cousas opostas,
Un bico tráeme o vento sutil,
Ah, miña vida, a miña alma se eleva
sobre o mar e o aire o transporta
buscando o teu bico derretido no teu azuis.
Ai miña terra, se eu canto, non te choro
o berro chora o nome que aprendi,
cantos e suspiros sube ao vento,
Déixame cantar, casa marabillosa,
dun mar que me ama, paréceme a mí.

 

 

 

La silla

 

A cadeira rachaba no lume brumoso,

un aire escuro andou tenra pola beira,

o silencio branco flutuaba entre os carbóns vermellos,

só eu estaba escuro, pero valía a pena, no lume iluminado,

a súa vida era boa e deixoume a súa cadeira,

onde pola tarde solía borrar a miña melancolía,

A amable muller xa non canta as súas rimas

 

 

 

Oh moza esquecida cal é o meu esquecemento
Oh, a túa fermosa mirada
que nas montañas perdín,
deixou unha neve
o campo nevado
polos flocos do frío,
Oh, que frío é a súa mirada
ser puro e branco,
deixoume no seu esquecemento
todo o que era bonito
como a neve caeu,
sobre a miña doresta dor me abrigasó frío,
oh moza esquecida
o de min é o seu esquecemento.

 

 

 

As gaivotas van ao mar por mar
Cos seus voos suaves e as súas amplas ás.
As miñas memorias pasaron polos profundos mares.
Esquecendo soños e distancias distantes.
Todo o mundo volve á vella nostalxia,
Nos mares ocultos detrás da néboa
E as nubes que pasan sobre mares desérticos.

 

 

 

Festa no mar


O mar chegou a min nunha noite de festa,
xuntáronse ao mar e aos incendios nas batallas,
a noite brillaba baixo as torridas nubes,
as estrelas subiron ao ceo e os seus raios caeron,
a noite brillaba entre ruídos inauditos,
cada un iluminados, máis ruidosos lugares,
o corazón celebrábao era unha palabra maldicida,
a festa e a dor de copas ocuparon a tarde,
a tormenta estaba a romper e os seus cristais caían,
o silencio tamén caeu en corazóns felices,
a noite foi un barco escuro no medio da tormenta,
palmeiras que de vidro descomposto nos seus brazos,
as cores lánguidas, en racimos indescriptibles,
a beleza era unha máscara de sorriso roto,
unha chuvia melódica uníase grave á festa,
entón eu me preguntei, ¿realmente me ama?
eu era o vapor máis pequeno de as cousas,
os meus ollos deslumbrados polas absurdas cores,
quizais a eternidade navega entre os mares afundidos
cando a noite anda apoiada só polos ruídos,
e o corazón alegre vólvese imparable,
se cadra o mar sabe estas cousas cando deixa de ser mar
e o ceo temible ás veces únese á nosa festa.

 

 

 

Oh, a miña terra sangrante, sobre os verde calvas,
as dunas que saíron para saudarnos
Oh, os doces bancos profundos
onde os ríos usaban o seu elemento inclinado
e pola tarde, entre fumes, ruborizáronse,
non hai fragrâncias de poemas rotos
nin o aire, polos bancos, ascende retraído,
xa a hedra escolle unha cama ácida
e nas sombras de despedida a vida me despide
.

 

 

 

Se unha moza vén e me pregunta por ti,
Véxote nos seus ollos, bícoo na súa boca,
non te molestes nin grito pola tarde
cando o mar de vidro parece recitar os versos escuros,
Só te quero, por ti quérote
e quérote máis porque me pregunta por ti
e ao preguntarlles as caras nunha fiestra da túa paisaxe,
Véxote nela, quérote nela,
Sei que me parece difícil, pero sempre o fixen,
Só te quero, cada vez, incluso cos teus amigos
cando veñen preguntarme por ti.

 

 

 

cantan os ventos do sol
van polas estradas
botan pedras no chan,
botan mar contra o chan,
gloria da túa alegría,
montañas mirando ao mar
a tristeza é un mar que se vai
e iso nunca volverá.

 

 

 

Bancos do mar, o bancos,

columnas de negro hollín,

beirarrúas verdes por nasas,

lúas do doce barniz,

nas túas fontes tranquilas

berra o verde do verdín,

bancos baixos

onde me alegro perderme,

e baixo eles comín,

tacóns de madeira

e chupetes de marfil,

borracho que me deixaron

e máis borracho dormí

que os bancos te acheguen

canto máis fuxo de ti.

 

 

 

Tragame o seu corpo de peito azui
o mar, que con abundancia, nunca é tranquilo,
tráenme a despedida que me deixou desanimad
o
esa nostalxia inqueda que salpica sobre os bancos,
hai algo que rompe dentro de nós
e nos inclina no vento e nas palabras que pon,
seguramente a vida é tranquila,
seguramente o mar nunca sabe explicalo.

 

 

 

Ás veces a tenrura é un desexo imposible
porque a rocha non oe nin a esperanza é muller,
entón polos broncos brazos da miña terra
espiras de fume escapan que me fan chorar,
as bágoas mollan do mar interior,
o mar dos desexos antes de ser os soños,

soño que mañá non será como hoxe.
pero o
otocino dilúese nas brisas.

 

 

 

Se vas, non vas, pero si vas me atropas
Estou ao teu lado cando non vaias,
cando te achegas, acérmasme
Cando me balance, nado no mar de fondo
que escapa da superficie
pero dentro morro, morrer por ti
 

 

 

As dúas serpes

Un noutro nun
se enredan como columna solomónica
con racimos de uvas douradas,
palabra contra palabra ascenden
en busca de música alta e profunda,
as súas escamas douradas brillan co sol,
cores iridiscentes son os seus vestidos,
pero o seu ollar é o máis temible,
cada palabra ten un veleno fatal.
 

Como a pel de serpe
as pedras dos bordos compoñen
un solo ácido.

 

 



 

AZUL

 

 

de

 

José María Torres Morenilla

 

 

 

Qué alegres vienen los mozos

¡ con tantas mozas!

tocando las suaves gaitas

los panderos, el tamboril,

los charrascos y tarrañolas,

qué dulce el mar desde aquí,

de los azules brumosos,

los campos y los concejos,

danzándose entre sí,

agrupados en los cortejos,

conchabados, como buenos,

con sus vestidos de fiesta,

pellizquitos al aire

y giros de terciopelo.

 

 

Sé que en la marea profunda el mar,
en sus cristales, el sol miraba, asombrado y roto,
que me miraste como una cara ardiente
tan feroz y contra el sol abrasador
en mi cara, que es tuya, auténtica y veraz.

Bien lo sé, hermosa, ese aire es tu fragancia.
que mi alegría viene a mí solo al escuchar tu nombre
que llevas en mí al hombre que me esconde
en un amor escondido, ahora lo sé, no sé dónde,
sé tanto de ti como tu alma.

 

 

Tu ilusión se agachaba contigo y mirabas plácida,

guiñabas desde la luz de tus ojos que siempre quedaron dentro

y me sonreías, tu sonrisa era un vals insonoro de música inaudita,

eras una pregunta íntima que se sabía la respuesta

y me invitabas  a rodar contigo en la rueda del amor,

yo nunca lo sabía, tengo entendido que soy torpe para estas cosas,

luego las recuerdo y el jeroglífico de tu invitación desnuda su verdad,

pero ahora, a siglos puesto, cuando el tiempo se hace realidad,

el tiempo es un paisaje en nada transitable, pues gusta  lo contrario,

cómo podría decirlo, tu pregunta está en el aire

y al aire le gusta ser tiempo cuando corre en contra nuestra.

 

 

oh mi tierra, casa navegante,
Ah, mi vida, perdida sin ti
mi corazón está abierto y me duele,
brida rota, destino de un amante,
la olla de la montaña entierra mi frontera,
lejos y vida son cosas opuestas,
un beso me trae el viento sutil.
Ah, mi vida, mi alma resucita
sobre el mar y el aire que transporta
buscando el tuyo derretido en tu azul.
Oh mi tierra, si canto, no te lloro,
el llanto me borra el nombre que aprendí,
como suspiros que levanta el viento,
déjame cantar, hogar maravilloso,
en un mar que me ama, me parece a mí.

 

 

La silla


La silla agrietada en el fuego brumoso,

un aire oscuro paseaba turbio por la orilla,

flotaba el silencio blanco entre los rojos carbones,

solamente yo estaba oscuro, pero valía la pena, en el fuego iluminado,

su vida era buena y me dejó una silla,

donde a la tarde solía borrar mi melancolía,

la anciana bondadosa ya no me canta sus rimas.
 

 

Oh, mi niña olvidadiza que es mi olvido,

Oh, tu hermosa mirada en las montañas que perdí,

la nieve dejó un campo nevado de fríos copos,

Oh, qué fría es su apariencia pura y blanca,

me dejó su olvido lo que era tan bonito,

como la nieve que cayó,

sobre mi amorcito me calentó,

oh niña mía, en mi olvido

 

 

Las gaviotas se van al mar por el mar
Con sus suaves vuelos y sus alas tan anchas.
Mis recuerdos pasaron por los mares profundos.
Olvidando los sueños y lejanas distancias.
Todos vuelven ahítos con la vieja nostalgia,
En los mares escondidos detrás de la niebla
Y las nubes que pasan sobre mares vacíos.

 

 

Fiesta en el mar


El mar vino a mí en una noche de fiesta
se unieron el mar y los fuegos de batallas,
la noche resplandecía bajo las tórridas nubes,
las estrellas subían al cielo mientras los rayos caían,
la noche resplandecía entre ruidos no escuchados,
cada uno más brillante, más ruidosos los sitios,
el corazón celebraba que era palabra maldita,
la fiesta y el dolor de las bebidas ocuparon la tarde,
la tormenta estaba rompiendo y sus cristales caían,
el silencio también cayó en los corazones felices,
la noche era un bote oscuro en medio de la tormenta,
palmeras que descomponen el vidrio desde sus brazos,
los colores eran lánguidos, en grupos indescriptibles,
la belleza era una máscara de una sonrisa rota
una lluvia melódica se unió grave a la fiesta,
entonces me preguntaba, ¿ realmente me ama?
yo era el vapor más pequeño de todas las cosas juntas,
mis ojos estaban deslumbrados por los colores absurdos,
tal vez la eternidad navega entre los mares hundidos
cuando la noche se apoya solamente en los ruidos,
y el corazón alegre se vuelve como imparable,
tal vez el mar sabe cosas cuando deja de ser mar
y el cielo temible a veces se une a nuestra fiesta.

 

 

Oh mi tierra sangrante, sobre las calvas verdes,

las dunas que salían a saludarnos,

oh las dulces riberas profundas

donde los ríos llevaban inclementes su elemento

y a la tarde, entre humos, se despedían arreboles,

ya no quedan fragancias de quebrados poemas

ni el aire, por las riberas, asciende retraído,

ya la yedra escupe un lecho ácido

y en despedidas sombras la vida me despide.

 

 

Si viene una chica y me pregunta por ti,
te veo en sus ojos, te beso en su boca,
no te molestes ni grites por la tarde
cuando el mar de cristal parece recitar los versos oscuros,
solo te amo a ti, te quiero a ti
y te quiero más porque me pregunta por ti
y preguntando su cara es una ventana de tu paisaje,
te veo en ella, te amo en ella,
sé que suena difícil, pero siempre lo hice,
siempre te amo, cada vez, incluso con tus amigas,
cuando vienen a preguntarme por ti.

 

 

Gloria y mar,

cantan los vientos solanos
por los caminos se van,
tiran piedras contra el suelo,
contra el suelo tiran mar,
gloría de tu alegría,
montañas mirando al mar
la tristeza es un mar que se aleja
y que nunca volverá.

 

 

Riberas del mar, riberas,

columnas negras de hollín,

verdes veredas de siestas,

lunas de dulce barniz,

en vuestra fuentes calladas

grita el verde del verdín,

riberas de cotas bajas

donde alegre me perdí,

con pespuntes en sus faldas,

y bajo de ellas comí,

taconcitos de madera

y enaguas color marfil,

borracho que me dejaron

y más borracho dormí

que las riberas te acercan

cuanto más huyo de ti.

 

 

Tráeme tu pecho de pechos de mar azul

que, con abundancia, nunca está tranquilo,

tráeme la despedida que me dejó desanimado,

la nostalgia inquieta que salpica en las orillas,

no sé explicarlo, hay algo que se rompe dentro,

se inclina con el viento y nos entra por la nariz,

las palabras que él pone,

seguramente la vida es más pacífica que tú,

seguramente el mar nunca sabe explicarlo.

 

 

A veces la ternura es un deseo imposible

porque la roca no oye ni la esperanza es mujer,

luego, por los brazos broncos de mi tierra

espirales de humo escapan y me hacen llorar,

las lágrimas se humedecen en el mar interior,

el mar de los deseos, antes de ser mis sueños,

sueño que el mañana no será como el hoy,

pero el otocino se diluye en las brisas.

 

 

Las dos serpientes

 

Una en otra otra en una

se enredan como columna salomónica

con racimos de doradas uvas,

palabra contra palabra ascienden

en busca de la alta y profunda música,

sus escamas doradas brillan con el sol,

los colores iridiscentes son sus vestidos,

pero es su mirada lo más temible,

cada palabra tiene un veneno fatal;

 

como piel de serpiente

las piedras de la orilla conforman

un suelo ácido.

 

 

 

 

Madrid, 27 de Julio 2020

© José María Torres Morenilla


 

 

HOME